Η νεοελληνική γλώσσα έχει περιβάλλει την "εξυπνάδα" με ένα βαθμό δίκαιης καχυποψίας, συνδέοντάς την λέξη με μια σειρά από αρνητικές συνδηλώσεις, από τις οποίες προφυλάσσει ταυτόχρονα τις λιγότερο "μοντέρνες" λέξεις "ευστροφία", "ευφυϊα" ή "διάνοια".Έτσι, "εξυπνάδα" και "έξυπνος" είναι λέξεις που συχνά κουβαλούν ήδη επάνω τους ακυρωτικά εισαγωγικά για να δηλώσουν:
α) την πρακτική περιφρόνηση προς τα δικαιώματα των άλλων (π.χ "είδες ο 'έξυπνος' πώς προσπέρασε την θέση του στη γραμμή;")
β) την φραστική περιφρόνηση της ευφυϊας των άλλων (π.χ "δεν μπορείς να απαντήσεις λογικά και το ρίχνεις στις εξυπνάδες τώρα";)
Και στις δύο περιπτώσεις η λέξη καταγράφει (και καταγγέλει) μια συγκεκριμένη διασύνδεση μεταξύ της τεχνικής ευστροφίας και της κυριαρχικής προδιάθεσης, της έλλειψης σεβασμού στην ισότητα όλων με όλους. Ο "έξυπνος" είναι αυτός ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι άνθρωποι γύρω του είναι εξίσου εύστροφοι με τον ίδιο. Είναι αυτός ο οποίος θεωρεί ότι η εξυπνάδα είναι συνώνυμη με την επικύρωση της ανωτερότητάς του από τους άλλους. Με άλλα λόγια, είναι ο πραγματικός βλαξ, εφόσον η βλακεία είναι συνώνυμη με την έλλειψη αυτογνωσίας και την αδυναμία αντίληψης της ανεξάλειπτης ισότητας του ανθρωποφόρου ζώου που είμαστε με όλα τα άλλα ανθρωποφόρα ζώα.
Η πρακτική πολιτική της ισότητας καθυπαγορεύει τον αδήριτο πόλεμο απέναντι στην εξυπνάδα, την εξάλειψη της λογικής του "πνεύματος", που υπήρξε πάντοτε συνώνυμο της αριστοκρατικής υπεροχής και πάντοτε ταυτόσημο με την δυνατότητα του να προξενείς συναισθηματικό άλγος στους άλλους για να επιβεβαιώσεις την δική σου ανωτερότητα. Στον πόλεμο αυτό, είναι ορισμένες φορές ανάγκη να επιστρατεύεται ο σαρκασμός, όπλο που τελειοποίησαν και μας κληροδότησαν οι αρχαίοι πολέμιοι των "έξυπνων", αυτοί που είχαν την πιο ξεκάθαρη συναίσθηση του τι σημαίνει για την σκέψη το να αναγνωρίζεις ότι είσαι ένα ανθρωποφόρο ζώο όπως όλα: οι κυνικοί.
